Fan Fiction ❯ Na het einde van de wereld (DUTCH) ❯ Chapter one ( Chapter 1 )

[ Y - Young Adult: Not suitable for readers under 16 ]

"Na het einde van de wereld" Hoofdstuk 1









10-06-3055

Lief dagboek,
vandaag is er iets vreselijks gebeurd..
De waterzuiveringschip is stuk!
Zo'n ding zou toch langer mee moeten gaan?
Alle bewoners zijn aan 't flippen... wat nogal logisch is.
De opzichter heeft geregeld dat iedereen per dag maar een paar liter water mag hebben.
Vanochtend had hij alle jongeren van boven de achttien jaar bijeen geroepen..
Zo te zien gaat hij er één uitkiezen om "naar boven" te gaan.
Julian is er ook, ik hoop dat hij niet wordt gekozen...
Ik zou m'n "broer" niet graag willen verliezen aan een stel mensetende zombies.. Of wat er ook rondloopt daar boven!

~

Tara legde zuchtend haar pen neer.
Ze wist wel dat er eens een einde zou moeten komen aan haar gelukkige leventje.. Maar op zo'n manier?
Doodgaan van de dorst was nou niet bepaald haar grootste hobby.
Het geluid van haar geautomatiseerde kamerdeuren die opengingen schudde haar uit haar gedachtes, en nieuwsgierig draaide ze zich om in haar bureaustoel.
'Oh, hey Julian!' Riep ze opgewekt naar de lange donkere jongen in een blauwgeel Bunkeruniform die de kamer binnen stapte.
'Rooie!' Riep hij grinnikend. 'Hoe was jou dag?'
'Saai, zoals altijd.. En die van jou?' Antwoordde het roodharige meisje verveeld.
'Je raad nooit wat ik heb moeten doorstaan..' Zij hij en plofte uitgeput neer op het bed tegenover het bureautje. 'Ik had het tegen de beste vechters van de bunker moeten opnemen! En morgen.. Morgen krijgen we één of andere IQ-test!'
'Ow..' Zei ze verbaast. 'Waarvoor dat dan?'
'Al sla je me dood.. Ik denk dat het iets heeft te maken met dat ze de perfecte persoon moeten vinden voor de klus. Eentje die goed is op het gebied van vechten én denken..' Hij grinnikte. 'Kunnen ze nog lang gaan zoeken!'
'Nou, ik weet het nog zo net niet hoor.. Brian heeft een grote kans dat hij uitgekozen word voor de job.'
'Ow ja, natúúrlijk.. Jou grote liefde, Brian Amarillo!' Riep Julian en grijnsde zo breed dat het onmenselijk was.
'Dat is ie niet!' Protesteerde ze en stond kwaad op uit haar stoel. 'Hij is gewoon.. een goede vriend!'
'Ga je doen?' Vroeg hij verbaast toen ze naar de deur liep.
Met een ruk draaide ze zich om. 'Eten natuurlijk, sufferd!' Snauwde ze en gooide wat naar haar beste vriend z'n hoofd, die nog net op tijd wegdook.
'Mis!' Riep hij lachend en pakte het voorwerp op. 'Een Pipboy?' Verbaast keek hij naar het grijze horlogeachtige ding met computerfuncties in z'n handen. "VaultTec" Stond er met grote letters boven het schermpje van het ding. Onder het schermpje zaten allemaal knopjes waarvan hij niet wist wat de functie ervan was. 'Hoe kom je daar nou aan?'
'Ik heb zo m'n connecties...' Zei ze en grijnsde duivels. 'Misschien kan je dat ding nog ergens voor gebruiken.. Altijd handig om landkaarten en geluidsbestanden in op te slaan..'
'Ja, misschien wel voor als ik-' Hij stopte midden in z'n zin en keek haar geschokt aan. 'Oh shit... Je hebt dat ding gestolen hè?!' Riep hij, hopend op het tegendeel.
'Nee hoor..' Een glimlacht vormde op haar lippen. 'Alleen geleend zonder te vragen.' Grinnikte ze en liep de kamer uit.
'Tara!' Riep hij verschrikt en sprintte achter haar aan. 'Je beseft toch wel..' Ging hij verder toen hij haar had ingehaald. '..dat als het opzichter hier achter komt..'
'Hij komt er niet achter.' Verzekerde ze. 'En één zo'n ding missen ze echt niet hoor.'
Julian keek haar zwijgend aan terwijl ze door de lange Tl-buisverlichte hallen liepen. 'Hmm.. Nou misschien komt hij nog wel van pas..' Zei hij zacht terwijl hij naar de Pipboy keek.
'Precies.' Zei ze terwijl ze een grote ruimte binnenstapte.

De Cafetaria, de plek waar alle Bunkerbewoners samen komen om te eten.
Het was weer eens een drukte van jewelste.. Overal zaten mannen en vrouwen (meestal gekleed in de blauwgele Bunkeroutfits) rond tafeltjes te eten en praten.
Muziek klonk er uit de boxen aan het plafond en een stuk verderop waren een stel robots de "klanten" aan het bedienen.
Tara stapte geschrokken opzij toen een stel kinderen langs haar heen rende. 'Tis druk vandaag.' Merkte ze op.
Julian knikte. 'Wat wil je hebben?' Vroeg hij toen ze aan één van de van aluminium gemaakte tafels ging zitten.
'Doe maar een salade ofzo..' Antwoordde ze afwezig en staarde in de verte.
Julian knikte en wenkte één van de robotten.
'Bestelling?' Vroeg het ding met een gecomputeriseerde stem.
'Een salade en een.. Cola.' Antwoordde Julian.
De robot maakte een geluid van bevestiging en ging het etenswaar halen.
Julian, die zich weer tot Tara had gekeerd, merkte op dat ze weer in dromenland was. 'Hey Tara!' Riep hij en z'n vriendin keek 'm geschrokken aan.
'Huh, wat is er?'
'Waar dacht je aan?' Vroeg hij haar.
'Oh, gewoon.. Ik zat eraan te denken hoe het zou zijn daar.' Julian keer haar verward aan. 'Je weet wel.. daar boven.' Zei ze en wees naar het grijzige plafond.
'Ow... Tja, ik zou het niet weten. Ze zeggen dat het er erg aan toe is.. Dat alle mensen die de oorlog hebben overleefd zijn gemuteerd, en die groene, gemuteerde wezens kinderen hebben gekregen.. En dat de hele wereld, of wat er nog van over is, er nu vol mee zit.'
'Ik geloof er niks van.' Zei Tara beslist. 'Ik bedoel d'r zijn wel meerdere bommen gevallen vroeger, toen de aarde nog oerwouden en sneeuw had. Die mensen die daardoor zijn getroffen zijn ook niet sterk gemuteerd. Okay, misschien miste hun kinderen wel een arm.. of hadden ze er juist één teveel.. Maar zo erg was het ook weer niet.'
'De technologie is erg veranderd, Tara..'
'Misschien, maar toch weet ik zeker dat er wel wat mensen zijn die niet zijn besmet.'
Julian nam het dienblad met z'n bestelling van de robot aan en haalde z'n schouders op. Hij had niet zo'n zin in een discussie vandaag.
'Zouden er nog dieren zijn?' Vroeg ze opeens terwijl ze haar salade aanpakte.
'Misschien.' Zei hij en nam een slok van z'n Cola. 'Anders zouden er ook geen mensen zijn.. ze moeten toch wat eten.'
Tara trok een vies gezicht. 'Lekker zo'n radioactieve leguaan.'
Julian grinnikte.
'Nope, doe mij maar groenvoer.' Zei ze en werkte een genetisch gemanipuleerd slaatje naar binnen. 'Lekker gezond.'
Julian keek gefascineerd toe hoe ze alle augurkenstukjes uit haar salade viste en die op een kant legde. 'Jij zou het niet redden als ze jou hadden uitgekozen om een nieuwe waterchip te vinden.'
'En waarom denk je dat?' Vroeg ze hem.
'Je bent veel te kieskeurig met wat je eet.' Zei hij en nam geamuseerd nog een slok van z'n Cola.
'Nou ja..' Was Tara's reactie. 'Wat heeft eten er nou weer mee te maken?'
'Radioactieve leguanen, weet je nog?' Herinnerde hij haar.
Ze snoof en keek op het grote Tv-scherm die boven haar hoofd aan de muur hing. 'Zes uur..' Zei ze en schoof haar eten opzij. 'Ik ga naar bed.'
'Naar bed? Het is nog vroeg, joh!'
'Kweet 't, maar ik moet morgen een proefwerk over de 20e eeuw maken..'
'Ah, nou goed dan.' Zei hij en gaf haar een kus op haar wang. 'Slaap lekker!'
'Jij ook..' Zei ze en verliet de Cafetaria.
Zuchtend liep ze door de lange hal terug naar haar kamer.
Morgen een proefwerk.. Ze had niet eens goed geleerd. Misschien kon ze nog wat studeren op haar kamer?
Of..
Ze grinnikte.
Ze kon ook proberen om via haar computer de antwoorden voor het proefwerk te vinden.
Misschien had haar lerares Geschiedenis dit keer wel een makkelijker wachtwoord op haar computer.
Ze snoof. Decadatie, hoe komt die vrouw er bij?! Fluffy kon ze nog wel begrijpen... maar decadatie?
Haar kamerdeur schoof open, en ze liep naar binnen.
Uit haar zak haalde ze een geel kaartje met een zwarte streep.
Snel haalde het langs een soort van scanner die aan die muur was bevestigd en toetste vliegensvlug haar wachtwoord in.
"Zo, die is dicht." Dacht ze terwijl ze naar de stalen deur keek. "Nu kijken of ik dit keer weer het wachtwoord kan vinden..."

MEEP, MEEP, MEEP!

Een snerpend geluid weerklonk er door de kamer en Tara, die net nogal ongelukkig was wakker geschrokken, ramde met haar vuist op haar wekkerradio die meteen van het kastje afviel.
'Klere ding!' Snauwde ze naar haar arme wekkerradiootje die er nu alweer een deuk bij had.
Kreunend kwam ze overeind. Ze had zo'n mooie droom gehad.. Waarom had ze in hemelsnaam haar wekker gezet?
Opeens realiseerde ze waarom. Haar proefwerk!
Het was haar gisteren niet gelukt om het wachtwoord te raden en uitgeput was ze gaan slapen.
Ze had niet eens goed kunnen leren!
Met een schreeuw spong ze uit haar bed en werkte zich in haar Bunkeruniform.
Echt iets voor haar om te vergeten voor een toets te leren.
Waar was haar Geschiedenisboek eigelijk?
Haar blauwe ogen doorzochten de kamer.
Hier en daar lag wat kleding en propjes papier. En.. was dat een bananenschil?
Met een sprong dook ze onder haar bed in de hoop dat het boek daar misschien lag.
Niets. "Arg, waarom moet dit juist altijd mij overkomen? Straks komt Julian ook nog es binnen stormen om te vertellen dat hij uit alle 500 jongeren is gekozen!" Grinnikend stond ze op en veegde wat stof van haar uniform.
Ze keek op toen ze gebonk hoorde op haar deur.
Snel graaide ze naar haar kaartje en toetste haar wachtwoord op het paneel in.
De deur ging open en Julian kwam binnen gestrompeld. 'Je raad het nooit!' Zei hij opgewekt toen hij eindelijk z'n evenwicht had gevonden.
'Wat niet?' Vroeg ze verbaast.
'Ik ben gekozen om de nieuwe waterchip te zoeken!'
Tara werd lijkbleek. 'J-je.. Wáát?!'







Notitie:
- -----------------
Het hoofdstuk dat hierna komt heb ik volledig herschreven omdat niet goed in elkaar zat. Vanaf daar neemt het 'oude' verhaal een heel andere wending.
------------------